Na de annexatie van Litouwen in 1941 wordt Dalia Grinkeviciute, samen met haar moeder en haar broer, door de Sovjets naar Siberië gedeporteerd. Haar jeugd slijt ze in verbanning in het Altai- en Noordpoolgebied. Wanneer ze 21 is, besluit ze te vluchten. Terug in Litouwen schrijft ze haar herinneringen aan deze tijd op losse bladen en begraaft deze in een weckglas in de tuin, omdat ze bang is door de KGB ontdekt te worden.